BORSUK

28 maja 2012

Szary borsuk ,rodem z lasu,

Nigdy niema na nic czasu

A do wszystkich , ciągłe żale,

Że nie wiedzie mu się wcale.

Jest to sprawa nie pojęta.

Dziwią wszystkie się zwierzęta:

Że ten borsuk niezaradny,

Że ten borsuk tak bezradny.

Biedny prycha ,fuka ,zrzędzi,

Że nie może najść żołędzi.

Ciężko przełknąć gorzką ślinę.

Poszedł borsuk w borowinę.

-Zaraz znajdę tu jagody

-Coś na zęba ,dla osłody.

-Niczym przecież się nie brzydzę,

-Żadnym jadłem też nie szydzę.

Mimo starań i wysiłku

W borowinie brak posiłku.

 -Może znajdę gdzieś tu rydze?

-Jakoś rydzów też nie widzę.

Szlakiem zdąża niczym mara.

Borsuk szary ,jak noc szara.

W coraz gorszym jest humorze.

Przecież nocą ciemno w borze.

Z braku słońca blade lica.

W żałość popadł do księżyca.

Oparł grzbiet swój o konara ,

Że aż trzeszczy kora stara.

Jak to jaźwiec ,rozdarł pyska:

-Ma życiowa klęska bliska!

Zbyt zmęczony i zaspany,

Ledwo powlókł się do jamy.

Jest na wszystko obrażony,

Zapadł więc w sen zasłużony.

Słońce wzeszło już wysoko,

On w swej jamie śpi głęboko.

Obudził się znów z wieczora

Lecz na grzyby nie ta pora.

I schowały się jagody,

W liściach też z dębiny płody.

Znowu koniec z końcem wiąże,

Lecz nie związał. W nocy ? Skądże?

Nikt nie zwiąże z końcem końca

Gdy nie widzi ciągle słońca.