Ślepowron ma dużą chrapkę
Połknąć małą Rybkę Babke .
Lecz ta Rybka nie jest gapa .
I do norki hop , drapaka .
W oko Ptaka chlapa błotem
Żeby wrócił się z powrotem .
- Idź Ślepowron gdzie pierz rośnie !
- Być tu z tobą zbyt nieznośnie !
- Tu mój domek !
- Tu me pole !
- W drugie oko przyfasole !
Nie minęły dwie minuty ,
Lecą w oko z błota gluty .
Zachlapane oba oka .
Ni to Czapla ?
Nito Sroka ?
Całkiem ślepe jest ptaszysko .
Stąd Ślepowron .
Biedaczysko ?
Nadciągnęły czarne chmury .
Dziś w przedszkolu dzień ponury ,
Bo Pluszowe wszystkie Misie
Na Dzieci , obraziły się .
Odwróciły się plecami ,
Nie chcą zabaw z Dzieciakami .
Smutni tacy .
Nieboracy .
Miodu nie ma dziś na tacy .
Miód był zawsze do tej pory ?
Wczoraj zjadły im Bachory !
Dała im z samego ranka
Do zjedzenia , Przedszkolanka ,
Tak wrzeszczały w niebogłosy ,
Że na głowie stały włosy .
Dla świętego więc spokoju ,
Dała cały zapas słoju .
Ani kropli ?
Ani ciut ciut ?
Taki dobry był ten miód !
Makiem zasiał , spokój taki ,
Wszystkie grzeczne Przedszkolaki .
Już wiadomo , zdaje mi się ,
Czemu miód tak lubią Misie .
Dzięki Pani Intendentko !
Szczęście !
Miód kupiła prędko .
Figa z makiem i przetakiem .
Nie da jej się zjeść ze smakiem .
To jest Figa niemożności ,
Złośliwości i zazdrości .
Za to Figa z drzewa taka ,
Każdy wciąż ma na nią smaka .
Ledwo Figi raz spróbuje
Zaraz lepiej się poczuje .
Gibon bardzo lubi Figi .
Zjada Figi na wyścigi .
Ile wlezie , tyle zdoła .
Bez Fig Gibon to ma doła .
Figi jest to przysmak rajski .
Je je Misiek Himalajski .
Wciąż się na nie oblizuje .
Drzewo do cna opędzluje .
Gdy zobaczą Ptaszki Figi ,
Dogadują się na migi .
Ptasim jedzą je sposobem .
Dzióbią je po prostu dziobem .
Też różowa Świnka Pigi
Tak uwielbia słodkie Figi .
Uśmiechnięta wciąż zajada ,
Chrumka , mlaska , jakże rada .
Bardzo Dzieci lubią Figi .
To owoce z pierwszej ligi .
Więc rodzice od zarania ,
Ciągle robią ich starania .
Te owoce są z Afryki
I je lubią wszystkie smyki .
Figi rosną niczym gruszki .
Zrywać , jeść , lizać paluszki .
Łosie futra mają z włosia .
Aż się prosi skubać Łosia
Albo , ostrzyc go do glacy .
A są chętni , na to tacy .
Siada Strzyżyk mu na grzbiecie
Już na wiosnę , również w lecie
I tak strzyże tego Łosia ,
Z jego wspaniałego włosia .
A Łoś cieszy się z fryzjera ,
Gdy na grzbiecie mu przywiera .
Co dzień frajda jest dla Łosi ,
Jak swój wyczyn Strzyżyk głosi
Wyśpiewując serenady ,
Dla wybranki i parady ,
Ze gotowy domek z włosia ,
Co wyskubał , z grzbietu Łosia .
Chcą iść Żółwie na wycieczkę ,
Świat chcą poznać choć troszeczkę .
Zebrały się więc w gromadę ,
Przed wycieczką na naradę .
Choć są nasze krótkie nóżki ,
Ocierają trawę brzuszki ,
I mozolne nasze kroki ,
Wyruszymy w świat szeroki .
My jesteśmy Żółwie Błotne ,
Błotne Żółwie , nie markotne .
Nic nam trudy , nic przeszkody ,
Nic udręki , niewygody .
Każdy Żółw ma pancerz gruby
I ochroni go od zguby .
Nam przychylne są jeziora
I strumyków cała sfora .
Czy to Wisła , czy też Odra ,
W każdej rzece woda modra .
Tam gdzie woda modra płynie ,
Żółw żyć będzie w tej krainie .
W wodzie Żółwie są gramotne .
Bo jesteśmy Żółwie Błotne .
Czy szuwary , czy też błoto ,
Dla nas Żółwi istne złoto .
Po owocnej Żółwiej radzie
Wyruszyli w całym składzie
I dokoła staw zwiedzili ,
I do stawu , powrócili .
Choć śpi sobie cały dzień ,
Pan Nietoperz nie jest leń .
Emanuje z niego moc ,
Pracowita każda noc .
Kiedy wszyscy idą spać
Pan Nietoperz musi wstać ,
Bo mu głośno burczy brzuch ,
Musi złowić dużo much .
Gdy w pieczarze smacznie śpi
O komarach ciągle śni .
Tak jak wampir , lubi krew ,
Więc go wieczór wzywa zew .
Gdy Miesiączek błyszczy z chmur ,
Pan Nietoperz zwiedza bór .
Każdy komar przed nim drży
A najbardziej , gdy deszcz mży .
On jest nocny ciemny duch
I postrachem wszystkich much .
Nawet pająk bardzo zły ,
Chowa swe ze strachu kły .
A cwana modliszka ?
Też !
Chowa się jak wstrętna wesz ..
Wreszcie słońce budzi dzień ,
Pan Nietoperz jest już leń .
Do pieczary idzie spać ,
By móc w nocy znowu wstać
Bezszelestny ciemny duch .
Pan Nietoperz , to jest zuch !
Lśni w kolorach cała Rafa !
Ciuchów pięknych cała szafa ,
Tak powiedzieć by się zdało
Lecz ich nigdzie nie zbywało .
Na dnie morza , w starym wraku ,
Ośmiornica śpi w kubraku .
Piękny kubrak , kolorowy ,
Znowu ma na sobie nowy !
Wszystkie Ryby , nawet Kraby ,
Mają tu charakter słaby .
Lśnić i błyszczeć , ciągły temat
Ich jedyny jest dylemat .
Z Rafy Ryby kolorowe
Ciuchy mają już nie nowe ,
Tylko Ośmiornica cwana ,
W nowe ciuchy wciąż ubrana .
Jest zagwozdka to nie lada .
Każda Ryba jest jej rada
By zdradziła tajemnicę ,
Skąd tak cudne ma spódnice ?
Skąd te naszyjniki złote ?
Czy wyjawić ma ochotę ?
Czy sekretem się podzieli ?
Bardzo wszyscy tego chcieli .
Dokąd będzie ciągle skryta ?
Każda Ryba , każdej pyta .
- Ja wam zdradzę tajemnicę .
Rzekł Krab , jedząc jajecznicę
Z ikry , po Małżu w muszelce ,
Problemem wzruszony wielce .
- Podglądałem Ośmiornicę
- Zobaczyłem , czarownicę !
- To nie bajka do poduchy ,
- W mgnieniu oka zmienia ciuchy .
- Gdy wokoło jest panika ,
- Przed oczyma nagle znika !
Każda z Rybek słuch wytęża .
- Nawet zmienia się na węża .
Krab dyskretnie mówi szeptem .
- To ktoś inny niźli przedtem .
Słyszy Kraba Ośmiornica .
Nabrzmiały jej oba lica .
Wzięła sobie to do serca .
- Krab to wielki jest oszczerca !
A , że ponoć ciągle pości ?
Zjeść go chciała z nagłej złości .
Krab jest w wielkiej konsternacji .
- Dosyt nam nowych kreacji !?
Bardzo stało się nieznośnie .
Wszyscy wieją gdzie pieprz rośnie .
Rybia taka chytra ściema .
Bo na Rafie , pieprzu nie ma .
