Hipopotam

Hipopotam rzek do żony;

-Jestem bagnem już znużony.

-Wokół błoto ,cuchnie woda,

-Mnie w tym bagnie życia szkoda.

Hipcia na to tak do męża;

-Wreszcie rozum twój zwycięża.

-Mnie też ciężko żyć w tym bagnie,

-Każdy z bagna wyleźć pragnie.

Że ,scenariusz pisze życie,

O mamusi myśli skrycie

A pakując ich manatki,

Zachęcała go do matki;

-Ma piaszczyste wokół plaże,

-Ja o plaży właśnie marzę.

-Woda świeża ,jest bieżąca,

-No co !? -Płyńmy! - Tak go trąca.

Trwa idylla dwa tygodnie,

W trójkę żyją bardzo zgodnie.

Mama taszczy świeże chaszcze

I po brzuszku zięcia głaszcze.

-Najedz zięciu się do syta

-Gdy nie daje ci kobita.

-Córka franca  ,tak , wyrodna,

-Nie jest ciebie wcale godna!

-Już zatroszczę się o ciebie,

-Będziesz u mnie miał -jak w niebie!

Słysząc córka  -tak się wściekła;

-Prosto z bagna wprost do piekła?!

Już chce wracać od mamusi

Ale ,czy mężusia zmusi?

Wiedzcie wszystkie drogie panie

Chłop gdzie lepiej ,tam zostanie.

Jeśli jesteś niezaradna,

W domu bajzel ,tyś nieładna,

Nawet matka twa rodzona

Może być znienawidzona.