ŻURAWINA

Stoi Żuraw w Żurawinie .
- Nic mnie teraz nie ominie !
- Cała moja Żurawina !
Wziął się za nią , no i ? Wcina !

- Sama słodycz , witaminka !
Uśmiechnęła mu się minka 
Nie na długo , ot mu zrzedła 

Zbledła , a na koniec zwiędła .

Cóż tu nagle ?! Za plecami ,

Potyka się z Żurawiami .

Przyszły takie dwie przybłędy 

A ogromne w nich zapędy !

Rzuciły się w Żurawinę .

Żuraw ma skwaszoną minę .

Wygłodniałe dwa ptaszyska 

W dzioby pchają jak do pyska 

Ze chciwością co popadnie .

- Żreć jak świnie to nie ładnie !

Aż z wrażenia rozwarł dziuba 

Z jego siostrą , jego luba !?

- No , no , drogie panie ,

- Mi się już nic nie ostanie !?

- Tyś nażarty już do syta 

- Spadaj Żuraw od koryta !

Przyszła też tu , do Żurawi ,

Taka moda i się pławi .

Pląta słowa , złość z głupotą 

Dość , że rani , to z ochotą .

Spuścił Żuraw swe powieki 

I odleciał , w Świat daleki .

Żurawice , w Żurawinie ?

Już z pewnością to ominie !