Dla przyjaciół EWY I WŁADKA

I ich wnuczki BLANKI

RADOSNY OBIAD

Babcia się cieszy ,cieszy się dziadek,

Przyszli do dzieci dziś na obiadek.

Święto rodzinne ,słodkie frykasy.

Radosne u nich nastały czasy.

Babcia ma wnuczkę i wnuczkę dziadek,

Jakże smakował dziadkom obiadek.

Podjedli zdrowo ,dobrze popili,

I wnuczkę swoją długo bawili.

Mała Blaneczka dziecko miłości,

Raz rezolutna to znów się złości.

Kopie nóżkami ,łapie za włosy,

Nawet wydziera się w niebogłosy.

Same rozkosze są to dla babci,

Wnuczka Blaneczka ,największy skarb ci.

Wszystko jej wolno co tylko zechce,

Babcia ją za to troskliwie łechce.

Na jej wybryki ma cierpliwości,

Radości w sercu -niema w niej złości.

Gdzież by znów mogła ,serce by pękło,

Gdyby dzieciątko przez nią choć jękło.

Tylko się patrzy dziadek z daleka,

Chłop każdy przecież ,to jest kaleka.

Wziąć wnuczkę swoją na ręce chciałby,

Serce swe nawet i wszystko dałby.

Ale drętwota'' stop ''czyni w głowie,

Tacy ostrożni nasi panowie.

Wolą już lepiej dmuchać na zimne,

By nie stresować życie rodzinne.

Śmieje się dziadek ,babcia się śmieje,

W zachwytach kogut na płocie pieje.

W około wieści wszystkim rozgłasza,

Najukochańsza Blaneczka nasza!