POKRZYWA

26 sierpnia 2010

POKRZYWA

Nikt nie pisał o pokrzywie

Ja sentyment do niej żywię

Rośnie wszędzie gdzie popadnie

Gdzie nasionko z wiatrem spadnie

Człowiek ma ją tu za chwosta

Pozbył by się chętnie  -basta

Niech nam rośnie i rozkwita

Choć roślina pospolita

Tu się właśnie tylko zdaje

Czas więc zmienić obyczaje

Uświadomić swych rodaków

Zbyt w naturze wiele braków

A roślina to nie zwykła

Nuż dlatego że przywykła

Rosnąc tam gdzie nie chcą inne

I co ? Nie jest to aż dziwne

Że jej pełno aż w nadmiarze

Jest natury dla nas w darze

Na bok do niej wszelkie złości

Ma lecznicze właściwości

Nie odkryte wszystkie zatem

Z góry ją pilnuję z batem

To najlepsze są sposoby

By powstrzymać te osoby

Którym brak jest świadomości

A na pewno wiadomości

Przemądrzałe  niedouczki

Przecież rosną wasze wnuczki

Tu się zwracam do młodzieży

Niech się uczy i zawierzy

I pilnuje tej przyrody

Są zbyt wielkie już w niej szkody

A na koniec się ośmielę

Moi młodzi przyjaciele

Napisałem krótką fraszkę

By zakończyć tę igraszkę

Gdy dotyka cię pokrzywa

Robi ci się mina krzywa

Tak się właśnie czasem zdarzy

Że pokrzywa mocno parzy

Robią bąble się na ciele

Poco człowiek więc ją piele

Lepiej wcale jej nie tykać

Poco z bólu ślinę łykać

(Tak w nawiasie jeszcze wtrącę

Coraz mniej pokrzyw na łące)